Na terenie destynacji Koszyce znajduje się kilka udostępnionych do zwiedzania jaskiń, każda z nich jest na tyle wyjątkowa, że należy ją zobaczyć na własne oczy. To samo dotyczy Jaskini Gombaseckiej, której wnętrze zdobią przepiękne zwisające ze stropu iglice. Są to wyjątkowo cienkie makarony krasowe (formy stalaktytowe), których różnorodność świadczy o nieskończonej wielości tworów przyrody. Ewenementem na skalę europejską są śnieżnobiałe szkliste makarony o grubości od 2 do 3 milimetrów i długości 3 metrów. Odcinają się one wyraźnie na tle brązowo-czarnych ścian.

Pierwsza jaskinia na Słowacji, którą zaczęto wykorzystywać do speleoterapii.

Jaskinię Gombasecką odkryli w 1951 roku grotołazi amatorzy z Rożniawy. Najefektowniejszymi pomieszczeniami w jaskini są: Sala Marmurowa z głęboką na osiem metrów studnią oraz Sala Hiroszima, w której dominuje stalagnat przypominający grzyb atomowy. W Sali Ladislava Heréniego (noszącej imię jednego z jej odkrywców) cienkie makarony występują tak gęsto, że wyglądają jak kamienny deszcz.

Do systemu jaskiń należy też Silicka Jaskinia Lodowa – najniżej położona jaskinia lodowa w strefie klimatu umiarkowanego.

Jaskinia Gombasecka, jest jedną z najmłodszych słowackich jaskiń, jeśli chodzi o jej powstanie, a z całej jej długości (około 1,5 kilometra) do zwiedzania udostępniono niecałe 300 metrów. Trasa przechodzi przez niemal cały ten odcinek dwukrotnie, dlatego zwiedzanie trwa pół godziny. Sam spacer po jaskini nie jest forsowny fizycznie, ponieważ łączne przewyższenie wynosi tylko 7 do 8 metrów. W dodatku panujące w jaskini warunki klimatyczne są odpowiednie do leczenia chorób dróg oddechowych – temperatura w niej oscyluje koło +9°C, wilgotność względna waha się pomiędzy 95% a 97%. Również z tych powodów Jaskinia Gombasecka zaczęła już w 1968 roku, jako pierwsza na Słowacji, być wykorzystywana do speleoterapii.

W lecie 2016 r. bracia Tomáš i Ľuboš Suchý odkryli dotychczas nieznane części Jaskini Gombaseckiej, w których znajduje się wielkie jezioro. Łączna znana długość jaskini z nowymi korytarzami wynosi zatem 2 km. Nowe pomieszczenie jest trudno dostępne, więc mogą się do niego dostać jedynie doświadczeni speleolodzy.